31 octubre 2010

Goteras

0 Opiniones



Qué raro se me hace...

Acabo de marcar tu número "secreto" en mi móvil... "error-error-error-error-error"

Me ilusiono con lo que no hay y ....piuuuuuuu...plasssssss...toc-toc... ¡¡despierta!!
Y DESPIERTO Mierda

Estoy y no me encuentro, están y no las veo, TE veo y NO ME VES

Me digo "me cuido", pero no duermo; "Me apetece z" y hago vocales;
"No quiero esto" y no hago "eso"

Relleno las horas pero no lleno mi vida.
Me digo, me dicen, que soy...
me/te escucho pero no me creo.

Sonrío por fuera, me río...pero no logro que entre dentro.

Me jode tener que guardar la ternura,
las palabras susurradas...no me caben en los bolsillos.

Me jode no tener noticias de ti.
Me jode dar y no recibir.
Me jode joderme.


De:  "Laurópata"  [http://lauropata.blogspot.com/]



.

Escribe

1 Opiniones


Escribe, escribe, escribe. No te detengas... que te sangren las yemas. Solo escribe, escribe y escribe, vence el agotamiento, plasma tus ideas, grita lo que piensas, rompe las cadenas.

Hazlo ahora, lo primero que se te venga. No importa el qué, no importa el dónde, toma una servilleta, toma un trozo de carbón; traza líneas, curvas, circunferencias, solo crea.

Visualiza, déjate llevar, imagina, no querrás parar, se siente bien el expresar, el a un mundo diferente viajar.

¿A qué esperas? Veras que bien se sentirá.

Escribe, escribe, escribe. No te detengas... que te sangren las yemas. Solo escribe, escribe y escribe, vence el agotamiento, plasma tus ideas, grita lo que piensas, rompe las cadenas.

Y vuelve a empezar..

De: "Dollie's In the Sky"   [http://my-own-hidden-kingdom.blogspot.com/]


.

Cierre Tercera Temporada

0 Opiniones


Hoy se cierra el capitulo de esta historia, hoy decidí que no puedo más seguir así, este es el último NO aniversario, como amiga me tendrás siempre que lo necesites, estaré ahí para ti, pero hoy se escribe la última página de los encuentros clandestinos, de los besos furtivos, de las caricias prohibidas, son las últimas líneas de mi historia contigo, una historia que me arranca una sonrisa cada vez que en mi mente revivo, llena de momentos de placer desmedido que dejan la huella imborrable de tu esencia; una historia tan extraña y divertida, que aunque lo parezca no es la equivocada; una historia cargada de erotismo, complicidad, deseo, fantasía, magia… pero la magia poco a poco se ha ido desvaneciendo, la realidad cada vez gana más terreno a la fantasía y es tiempo de enfrentarla, llegué demasiado tarde a tu vida, no tengo cabida, desde siempre lo supe solo que cuando aparecías delante de mi provocando ese temblor que me recorría entera me resultaba tan fácil ignorarlo, eres el más dulce Pecado del que nunca me arrepentiré pero en esta confesión termina todo… no volveré a propiciar la ocasión para tropezar contigo, aunque me muerda las entrañas por buscarte no seré yo quién se interponga en tu camino.





Sabes de sobra que te quiero, lo que no sabes es cuánto.




PD: Me hubiera gustado contarte esto mirandote a la cara pero no hubo oportunidad... para esto tampoco.


De: "La tentación vive aquí"   [http://lacasadelatentacion.blogspot.com/]

.

30 octubre 2010

Aprendiz de la vida...

1 Opiniones



Aprendiz de la vida…

Quizás me acostumbré al silencio,
al vacío y al refugio en ese lugar donde
sólo yo tengo espacio y nadie más.


No es lo que quiero para mí…

Quizás me acostumbré a vivir a la defensiva,
a callar la voz o huir,
dependiendo de la circunstancia.


No es lo que quiero para mí…

Quizás me acostumbré a hacer
lo que otros proponen,
postergando mis planes y sueños.


No es lo que quiero para mí…

Estoy aprendiendo
a gritar,
a llenar los vacíos,
a salir del refugio
y querer un espacio compartido.

Estoy aprendiendo
a relajarme ante las personas que quiero,
a mostrar mis puntos de vistas,
sin imposiciones y hacer frente a situaciones
aunque me disgusten.

Estoy aprendiendo
a defender mis sueños,
a cumplirlos,
a darme mi tiempo y hacerlo respetar.


Pero es un aprendizaje reciente, aún no me gradúo…

Tengo claro lo que ya No deseo,
y recién me atrevo a dibujar sueños nuevos,
con timidez y nerviosismo,
con esperanza y deseos de realizarlos.

No sé si voy por buen camino,
estoy recién comenzando a transitarlo,
puedo seguir tropezando y cometiendo errores,
confundirme en “la estabilidad del pasado triste”,

Pero de una cosa sí puedo estar segura:
¡Quiero seguir aprendiendo!

Y aprenderé a ver con claridad
qué es lo que quiero en mi vida.
no sé cuántas lunas tardaré,
deseo que sean pocas…


¡Pero esa respuesta la tendré!


De:  "La vida es sueño"   
  [http://blog.enfemenino.com/blog/see_48429_1/La-vida-es-sueno]

.

Buscando mi corazón...

0 Opiniones

.

Podrias devolverme el corazón? Estoy tratando de usar el de repuesto pero no me funciona muy bien.

Tiene daltonismo emocional y confunde las cosas.Y su olfato deja bastante que desear y se deja engañar por aromas falsos de frias pieles.

Su cabello no puede enredarse en el cuerpo de nadie y sus brazos son demasiado cortos para abrazar amores pasajeros.

Su cerebro es demasiado grande y piensa…piensa todo el dia.. y se deja llevar por la razon.

Su sonrisa es demasiado pequeña y ultimamente se ha tomado vacaciones.

Dice que esta cansado.. que ya no cree ni busca ni confia.Dice que si no consigo a mi verdadero corazon estoy destinada a seguir asi toda la vida..

Asi que si podes… devolveme mi corazon urgentemente… que quedo por ahi tirado en una esquina..cerca de un boulevard… y el frio y la lluvia lo deben estar matando poco a poco.

Muchas cosas te he dejado pero mi corazon es mio… no te acompaña ningun derecho a apropiarte de el… aunque sin pagos de por medio.. una noche de verano te lo di sin mediar palabra… en el momento mismo en que rei tus alegrias..llore tus penas.. abrace tus miedos y acaricie a ese aniñado hombre que tembloroso abrio sus venas de la vida ante mi y vacio su corazon y su mente.

Aqui estoy …corazon vuelve a mi… escapa de las garras del engaño y la pena… devuelveme la vida que no hay dinero que alcance para comprar otro corazon como tu.


De: "Corazones de hielo corazones de fuego"   [blogs.clarin.com/de-amores-y-otras-yerbas/]


[Imagen añadida, no en el original]
[Imagen de Nonnetta, modificada]

Y Dios me hizo mujer...

0 Opiniones

Y Dios me hizo mujer,
de pelo largo, ojos,
nariz y boca de mujer.
Con curvas y pliegues
y suaves hondonadas,
y me cavó por dentro,
me hizo un taller de seres humanos.
Tejió delicadamente mis nervios
y balanceó con cuidado
el número de mis hormonas.
Compuso mi sangre
y me inyectó con ella
para que irrigara
todo mi cuerpo;
nacieron así las ideas,
los sueños, el instinto.
Todo lo creó suavemente
a martillazos de soplidos
y taladrazos de amor,
las mil y una cosas que me hacen
mujer todos los días,
por las que me levanto orgullosa
todas las mañanas
y bendigo mi sexo.



De:  "El rincón de Isabel"  [http://misboso.blogspot.com]


.

Simpleza

0 Opiniones


Ni cabañas perdidas en la montaña
Ni viajes relámpago

Ni billeteras abultadas
Ni platos ultraelaborados

Ni ropa costosa
Ni tacones altos

Sólo tu cama y el ruido del tráfico
Música, conversa y tus abrazos

La noche entera, la lluvia y tu colchón

Un desayuno juntos y no querer despegarme de ti
(No necesito nada más)
Para saber que así estoy mucho mejor.


De:  "Lugar sin límites"  [http://thiaruxita.blogspot.com]


.

28 octubre 2010

Tiempo

0 Opiniones

Mi tiempo avanza lentamente, casi dormido, con parsimonia y cansancio.
Arrastra los pies sobre el asfalto sin prisa por caminar.
Mi tiempo se deja caer al suelo y, mirando a ninguna parte, pierde sus minutos, que le caen de los bolsillos, y son arrastados por las horas sin hacer nada por evitarlo.

Mi tiempo me mira a los ojos, con pasotismo, sin fuerza ni determinación.
Deja caer sus párpados en el intento de un guiño, y se queda dormitando.
Mi tiempo se vuelve vago, no quiere crecer, se envuelve entre sus anhelos y evita el contacto con el mundo mientras sueña, sin importarle nada más que aquello que vislumbra entre bostezos.

....

Mi tiempo te busca...
Mi tiempo enloquece...
Mi tiempo te quiere a cada instante y se lamenta por lo que no acontece.

....

Mi tiempo tiembla, palpita entre sudores, sin remedio... sin calma.
Extiende las manos en busca de las tuyas, y pierde las fuerzas al no encontrarlas.
Mi tiempo no atiende a razones, no entiende de esperas. Se vuelve loco de ganas y en su desvarío olvida que es él quien debe hacer correr las agujas de su propio reloj.

Mi tiempo te desea, te busca y no te encuentra, sin consuelo, sin remedio.
Mira a todos lados, todo lo escudriña y rompe en desesperación al no encontrar rastro de ti.
Mi tiempo se desborda en quejidos, se consume en lamentos. Distorsiona su realidad para creerte cerca, pero continúa inmóvil, tirado en el suelo perdiendo de los bolsillos sus minutos.

....

Mi tiempo te anhela...
Mi tiempo pierde los nervios...
Mi tiempo olvida que sin el no avanza yo no te tengo.

....

Mi tiempo no camina... Te echa tanto de menos!!
Se consume en su distancia, perdiendo entre los dedos la arena
que cae tan lentamente por su garganta.



De:  "  Walkiria "    [http://walkiria.lacoctelera.net]


[Nota: blog abandonado]
.

PERRRITO LINDO (las narices)

0 Opiniones

De normal soy una persona tranquila. De normal soy una persona pacífica. De normal no me suelo alterar. De normal cuanto hasta diez antes de liarla. De normal procuro que el diálogo sea la vía de comunicación para arreglar diferencias...Eso, de normal, bueno, dentro de "mi" normalidad. El problema viene cuando esa "mi" normalidad se acaba. ¿Y cuándo se acaba la normalidad?. Justo, justo, justo, en el preciso momento que estoy entrando en el mundo del sueño, o sea, cuando voy a dormirme. En ese instante si algo me interrumpe, llamando algo a algún tipo de ruido, sonido o similar, sea como sea...entonces...entonces...me transformo y SOY CAPAZ DE CUALQUIER COSA.

Dicho lo dicho, y dejando claro de antemano que los perros me gustan, es más, en mi familia hay varios perros y perras ,.... (uuuuhhhh!!!....que mal ha sonado esto!!) ..."quicir", que mi familia tiene perros y perras (ahora sí, ahora creo que ha quedado apañao) en los últimos tres meses he pasado a odiar a uno, pero sólo a un perro en concreto....El puñetero perro de un coleguita, que vive en la casa de enfrente y que toooodas las noches, en turnos más o menos de tres horas, que parece que tiene un reloj incorporado el jodío, se las pasa ladra que te ladra y que te ladra. La primera tanda de ladridos es a las 24 h, minuto arriba, minuto abajo....Vale...como ya lo sé, espero a que se calle antes de quedarme acurrucada en brazos de Morfeo ( no, mi chico no se llama Morfeo, es el otro Morfeo, el conocido por todos, el del sueño)....Media hora...vale, ya...Ahora ya puedo dormirme...


El maldito perro, a las 3 h de la madrugada, y vaya usté a saber por qué...zassss, otra vez...A ladrar y ladrar y LADRAR y LADRAR y LADRAR...Como la ventana está abierta, tanto la suya como la mía por el buen tiempo ( hasta anoche), mis oídos se taladran y de ahí, a que el cerebro se descontrole, ( que se descontrola, ya os lo digo yo), hay un paso.

Me levanto como una hidra, y a voz en grito...sí, sí, a voz en grito, pero grito-grito, y a todo pulmón, lanzo al aire un : ESE PERRRRRO!!.....ES QUE NO SE VA A CALLAR NUNCA O QUÉ!!!...POR DIOSSSSS!!!!....QUE HAY QUE DORMIRRRR!!...

Nadie contesta, nadie se asoma, nadie dice nada....La única respuesta es la del perrittttolasnarices, que ladra unas cuantas veces más, y después....silencio.

Al darme cuenta que, de nuevo otra noche más, me he convertido en una hidra, o monstruo o fiera, intento calmar al cerebro cortocircuitado para volver a ser yo misma y dormirme. Para ello empleo el método "imaginatodaslastorturasqueseteocurranparaeldueñodeljodíoperro", véase, por ejemplo, el meterle palillos debajo de las uñas...ponerle un megáfono en la oreja con el ladrido de "su" perro previamente grabado, sumergirle en la bañera llena de agua y tirar dentro el secador enchufado....en fin, cosillas de éstas..., y como en una media hora más o menos, (ommmmm...ommmmm.....ommmmm...., es que después de tirar por el método de la tortura y habidas cuentas que no lo voy a poner en práctica, utilizo el Zen...) parece que lo he conseguido.

¿Que lo he conseguido???....Y una megggggde!!...A las 6 h de la mañana, ¡hala!...otra vez...el marrrrdito y endemoniado perro y'astá otra vez dale que te pego...LADRAR, LADRAR, LADRAR....Y así un día tras otro, y ya llevamos tres meses...

¿Pero es que a este animal nadie le va a enseñar, joerrr??...¿es que a los dueños no les molesta el ladrido?...o peor aún...¿no será que le azuzan para que los demás no durmamos porque ellos son insomnes??...¿ehh??...es eso??...¿ehhh???....Lo juro, ya no sé qué pensar, sólo sé que tengo los nervios hechos fosfatina y como esto no pare no respondo ni de mí, ni de mis actos, ni de mi cerebro que una vez cortocircuitado es peor que yo, y a lo mejor en vez de darle al Zen se decanta por la tortura y me obliga a hacer lo de los palillos debajo de las uñas o cualquier otra cosa peor aún...

Le he dado de plazo este año, más que nada porque en invierno no le oiré. En cuantito se cierran las ventanas, cosa que ha sucedido hoy, por la lluvia y porque hace algo más de fresco ( ¡¡bendita lluvia!!!!), ya he comprobado que no le escucho y que el cerebro no se cortocircuita.

Como el próximo verano no esté enseñado y no se calle, por lo menos por las noches, me veo escribiendo los post en algún trullo , por agresión verbal y física a puñetero dueño insomne y con muy mala leche, de perro insomne y con la misma mala leche que el amo, que todo se aprende....

Y si no al tiempo...Ya veremos....Ya....Ya veremos!!.


De: "CrazyMary"  [http://crazymary.lacoctelera.net/]


[imagen añadida, no en el original]

.

Por vos

0 Opiniones













Para que me miraras
me hice rulos, me hice trenzas, me planché el pelo
me teñí de rubio, de naranja, de negro,
Para atraer tu mirada
bajé 6 kilos, me puse lolas, me saqué panza,
me hice redonda, larga, cuadrada, pera, botella,
cambié mis ojos de verde a rojos,
me afiné la nariz, me acorté la papada,
y todo, para atraer tu mirada.
Para que me quisieras
me hice la buena, me hice la mala,
fuí furia, vendaval, tormenta, calma,
agua de tanque, sol de la siesta,
Para que te shockeara
usé tacos, usé chatas, me pinté, me lijé,
anduve a cara lavada.
Me hice lifting, me puse arrugas,
cambié de piel de madrugada,
Aprendí inglés, portugués, italiano,
te canté rock, te canté baladas,
bailé salsa, tangos, bailé zambas,
te leí un libro de odio, un libro de autoayuda,
Te enseñé a rezar, a meditar, a gritar.
Puse velas rosas, puse miel, puse vinagre,
me bañé con flores, con aceite de jazmin,
con azúcar, con jabón en polvo.
Y todo por una mirada tuya.
Me cambié de equipo, me cambié los años,
cambié de perfume, de bruja y de psiquiatra,
me compré jeans nuevos, botas, franciscanas,
anduve desnuda por las cornisas,
recorrí la nieve tapada hasta los ojos,
nadé por las praderas en primavera,
Te mandé mensajes al celular,
te envié mails, poemas,
canciones, puteadas,
Me enojé, me abuené,
te acaricié, te llené, te vacié.
Te soñé, te pinté, te canté
te recordé, te olvidé, te borré.
Y todo para que me pensaras.
Me hice carnívora, fuí vegana,
frugívora, ovolactovegetariana.
Me comí broncas, miserias, carcajadas
me reí de mí, de vos, de todos,
de lo que dicen y del qué dirán,
me hice judía, me hice cristiana,
agnóstica, budista, pagana.
Te hice regalos, me regalé,
me vendí, me entregué, me canjeé.
Para que me desearas.
Me fuí a Pekín, a India,
me fuí a Salta,
usé bikini, escote, taco aguja,
lentejuelas, brillos, tachas,
anduve de batón y hasta descalza.
Cociné, te hice café, tragos y tartas,
te regalé sábanas, colchas, lámparas
para que me miraras bien
y te encantara.
Te ignoré, te llamé,
no te hablé, dejé de verte
de verme, de olvidarte.
Me casé, me divorcié,
me junté, me separé.
Te sumé a mi lista de fracasos,
te mantengo en un lugar,
cerca, pero no tanto.

De: "Adicta a todo"  [http://elizzi.lacoctelera.net/]

[imagen agregada, no en el original]

.

Belleza menguante

0 Opiniones


No pude,
no me acerqué ni busqué tu mirada.
No crucé la calle para ponernos al día ni te abracé..
y una explosión de sentimientos invadió mi cuerpo desde el estómago hasta cada punta de los dedos.
Me sentí triste y cobarde,
huyendo de ti,
como si fuesemos dos desconocidas,
pero también me sentí precavida y adulta.
Un montón de noches vinieron en cuestión de segundos a mi mente...
Bebiendo,fumando y sin parar de reir... que decía la canción..
Risas y saltos entre cubatas y tonteos y más risas y como no,
las interminables charlas en tu casa, tu zoo,
rodeadas de perros,gatos y demás bichos,
el acompañante de turno y el vino caldeando el ambiente para repasar la moda,
las gentes y ser condescendiente con tus comentarios de conocidos o mordaz y despiadada.
Extrema como solo tu conseguias ser.
Tan politicamente incorrecta en tus palabras como en tus actos, casi salvajes.
Todo lo querías probar, menos la comida, que hacía de ti un pequeño ser extremadamente delgado.
Intenté que suavizaras tu vida, que comieras más y tomaras menos..
pero fué un intento vacuo.. 'que si fumo lo que me sale de..'
'como quieres que no esté delgada con estes horarios'. '..métete en tu vida.'
'No, no te vayas, estoy muy mal'. 'Cállate...'
y nuestras xuntanzas se fueron distanciando en el tiempo hasta desaparecer del mundo.
De mi mundo.
Y ayer todo vino a mi de golpe, primero lo bueno, tus argumentos, tus puntos de vista y después  a la segunda mirada, tus broncas, tus vaivenes emocionales en los que te llevabas a todo, a todos por delante y vi tus ojeras que aprisionaban tus ojos en una sinfonía de oscuridades y tus pequeños brazos y tu extrema delgadez inundando cada uno de tus pasos y me dí cuenta de que no era falta de valor lo que me alejó de tu vida,
simplemente instinto de supervivencia.


De: "Nurazul"  [http://nurazul.lacoctelera.net/]



[Nota: Es primera vez que antologizo un post 
cuyo fondo expresa algo que no me gusta. 
Pero mi propósito era -al crear esta Antología- 
mostrar qué y cómo piensan y sienten las mujeres. 
El obviar lo que no me gusta, iría en contra de él.]
                              

[Blog abandonado]

.

27 octubre 2010

el día que tú y yo dejamos de ser tú y yo definitivamente

0 Opiniones


Te quedaste ahí de pie, mirándome con esos putos aires de despreocupación tuyos... como si te diera igual el hecho de que me estuviera apagando poco a poco delante de tus narices, mientras el silencio se tragaba todo el aire que había entre los dos.
Fue un golpe directo y breve, lo que dura un ''sí''... pero te aseguro que dolió lo que duraron vuestros polvos elevado a una cifra de esas que contienen demasiados ceros como para plantearse seguir apostándote la vida.
Comencé a llover a mares, y a atragantarme con un millón de palabras inpronunciables...
Tú dejaste resbalar un te quiero en una de tus expiraciones, quizá el te quiero más débil del mundo...
el menos convincente. Te creíste con el derecho de darme un abrazo,
y me rodeaste con seguridad entre tus brazos mientras yo hacía peso muerto con todo mi cuerpo.
Entonces me llegó tu olor y comprendí que ya no era mío, ni siquiera un poco.
Saqué valor, no sé de dónde, ¿sabes?... pero lo saqué y me largué
con un montón de amor vacío pesándome en las manos. Total, ese olor ya no era mío.



De:  "Maldita dulzura la tuya"  [http://malditadulzuralatuya.blogspot.com]




[imagen agregada, no aparece en el original]
.

24 octubre 2010

Love me before the last petal falls.

1 Opiniones

"Ámame antes de que caiga el último pétalo.

Ámame porque eres lo único que me hace sonreír.

Ámame porque cada día estoy más loca, porque cada día me destruyo un poquito más.

Ódiame porque me amas. Ódiame por mis grandes defectos, hasta que el amor los vuelva pequeñitos. Ódiame porque te quiero. Ódiate por dejarme que te quiera, pues yo estaré haciendo lo mismo.Y yo te amo, no porque seas mi vida, si no porque soy más feliz contigo. Love me before the last petal falls.


Ámame, que soy una bestia que quiere ser bella.

Ámame, porque voy a morir en el intento. Que yo te amaré aunque no seas ella.

¿Para qué mentirte? Yo, monstruosamente yo. No hay nada más bajo mi piel, sólo soy un puñado de cicatrices, no hurgues en ellas. Termina de curarme con tus besos, que hoy cariño, no dejo de sangrar.

No te acerques que me aburres.

No te acerques que no quiero.

No te acerques que quiero vivir sin ti.

No te acerques que me contradigo."


De: "Moe.- Diario de una locura"   [ http://moe.blogsome.com/  ]

[Nota: Blog abandonado. Sugiero leer más de él]


.

Momentos de placer

0 Opiniones


Hace un tiempo que hago algo que antes nunca hubiera hecho,
algo tan tonto y sencillo como tomarme un café antes de comer en una cafetería, sola.

Disfrutando de esa soledad, saboreando mi café y leyendo el periódico,
sin interrupciones, sin prisas, disfrutándolo.

Llevo un tiempo haciéndolo y cada vez lo disfruto más y lo necesito.

Solo el otro día al salir de la cafetería me di cuenta de esto.
Me descubrí a mi misma esbozando una amplia sonrisa
porque me sentía realmente bien y pensé
con qué poco puedes tener un momento de placer.


De:  "Pensamientos de placer"  [ http://dositxaro.blogspot.com/  ]

[imagen añadida, no en el original]

Fetichismos

0 Opiniones


Si alguien pensaba que iba a hablar en este post sobre BDSM, látex y fustas, siento mucho desilusionar pero…no. Esa parte de mi vida la tengo “casi” olvidada. (Creo). Yo quería hablar más bien de todos esas cosas que, tras dejar una relación, comienzan a darnos ciertos “yuyus” o fobias cuando antes eran auténticos tesoros que guardábamos en el interior de nuestro corazón con más interés y cariño que los billetes de lotería del sorteo de Navidad porque nos recordaban al que creíamos sería el “amor de nuestra vida”. Y claro, ahora te producen taquicardias, arcadas, regurgitaciones y las consiguientes úlceras esofágicas. Además, este proceso de acumulación de porquerías sentimentaloides recuerdos se hace de forma progresiva y totalmente inconsciente, de tal forma que, antes de que te quieras dar cuenta, tienes ante ti un montón de cosas a las que tienes aversión:

Colonia: El olfato es el sentido que más recuerdos evoca. Claro que, con el tiempo, de tanto tener el “punto de mira” desajustado, acabas por odiar media perfumería: “esta colonia no, que me recuerda a fulanita”, “esta tampoco que la regalé a mi ex”, “ay, este gel de baño no que lo usé la primera vez que nos duchamos juntas X y yo”. Es que se empieza así y se acaba no queriendo usar un cepillo de dientes que está en el mismo espectro cromático que el que usó tu última ex, o por no usar colonia porque todas te traen algún recuerdo traumático. Y no, no se puede renunciar ni a la colonia ni a la pasta de dientes, ni a los geles de colores y olores maravillosos, así que hay que superarlo y pronto.

Comidas: (nutricionalmente hablando): Igual que el apartado anterior: “Dios mío, a este restaurante no podemos ir a cenar porque celebré allí que hacía 5 días con X” (no nos engañemos, ¡más no se dura! :-P), “cuando paso en el Mercadona por el pasillo de los pistachos no puedo evitar acordarme de Y”, “la pizza barbacoa, sin ella, no tiene sentido, snif”. Hasta que al final te has llevado tantos palos amorosos que te acabas haciendo un lío: “vamos a ver, ¿pero por qué tengo fobia a las anchoas? ¿Fue por culpa de X, de Y o de Z?” o bien no comiendo nada.

SMS y llamadas varias: Cuando rompes, estás todo el día pendiente del móvil y de internet. “¿Me habrá mandado un esemesito?” “¿Un correo diciéndome que se ha equivocado, que me quiere, que seremos felices juntas para siempre en esta vida y en las próximas 25 reencarnaciones?”. Miras compulsivamente el móvil porque notas vibraciones en el bolsillo aunque lleves el teléfono en el bolso, cuentas los días, las horas y los minutos que hace que no oyes su voz, relees esos mensajitos tan majos en los que decía, diez minutos antes de dejarte, que eras las persona más genial de este mundo y que qué suerte el tenerte a su lado. Y te martirizas una y otra vez leyendo tu biografía en 141 caracteres, hasta que, en un arranque de personalidad, de heroicidad, de valor, borras los mensajes, el historial de llamadas y el número de teléfono de la agenda y te sientes la persona más liberada y valiente del mundo mundial, aunque en tu interior estés pensando, “vale, lo he borrado. Ole mis ovarios. Pero creo que tengo el número en la tarjeta del otro móvil, que siempre está apagado, y claro, no lo voy a usar. ¡Pero por si acaso, está!”. O bien “bueno, es que mi móvil es un NOKIA con sistema operativo SYMBIAN, así que, aunque borre las llamadas desde el menú principal, puedo verlas luego en el registro de llamadas”. O lo que es peor aún: miras y subrayas las facturas antiguas de móvil en busca del número que has borrado. “Mu triste”.

Lugares donde estuvimos juntas: “El día más feliz de mi vida fue aquel en el que dimos aquel paseo por la playa con sus perros, y luego nos bañamos desnudas en el cálido mar que hacía que nuestros cuerpos emergieran grandiosos desde el fondo para tocarse y dedicarse el aliento salado y bla bla bla bla…”. “Ya no podré ir más al Vaticano porque allí nos besamos (con lengua)”. “No puedo pasar por la calle tal porque allí vive la novia de su amiga no vaya a ser que me la encuentre y no sepa qué decirle”. Consecuencias: o te dejas de pajas mentales y sentimentalismos o al cabo de tres relaciones ya no tienes ni a dónde ir.

Canciones: Un clásico. Suenan en el bar y se te caen dos lagrimones. Pasas de tener un estado de ánimo totalmente expandido (quizás en esto hayan ayudado Absolut o Jack) a estar completamente susceptible, nostálgica e hipermegasupersensible. Aggg.

Fotografías: No soy partidaria de romperlas o borrarlas, al fin y al cabo, forman parte de tu pasado y a esas personas las has querido incluso más que a ti. Pero de ahí a mirarlas con carita de pena y llorar como una magdalena hasta que te sangren los ojos…pues no. No es sano. Lo mejor sería recogerlas, guardarlas en una caja fuerte bajo llave y tragarte la llave para luego tirar la caja al fondo de una fosa abisal (a ser posible en Las Marianas).

La vida es algo más que guardar mierda recuerdos en los cajones y en el alma. Lo mejor es desprenderse de todo en plan budista y no apegarse a todo este tipo de cosas que lo único que hacen es daño y llenar cajas que deberíamos haber quemado en el día de San Juan. Así que, si duelen, a la basura todos esos restos tanto afectivos como materiales que lo único que hacen es que se nos caigan los mocos cuando estamos melancólicos o bien que nuestras actuales y futuras parejas se cabreen por guardar semejantes chorradas que no nos hacen sino parecer unas acosadoras despechadas, o, lo que es peor, parafílicas fetichistas.


De:  "Tantaria"  http://tantariaklimt.blogspot.com/ ]

[imagen añadida, no en el original]

.

23 octubre 2010

Sin Título X

1 Opiniones


Comencé a verte de manera distinta en el momento que me tomaste entre tus brazos y me besaste como nunca pensé que lo harias.
Después me dijiste que un beso no estaba en tus planes y que no valía.
Me vi derrumbada o mejor dicho en shock.
Amiga - me dijiste -, te quiero, como amiga y a la vez como algo más...
pero nada serio, aunque nada leve.
Parados juntos afuera de mi casa, nerviosa y perdida,
viendo como te hundias en tu indecisión
solo me podia preguntar ¿donde chucha dejé las llaves?
y solo rogaba porque en ese mismo momento fueras uno
de los tantos casos de combustión espontánea.

De: "...Antoniark"  [http://antoniark.blogspot.com/]


[imagen agregada, no en el original]
.

Me niego!

0 Opiniones



Que no se empeñen, pues pierden el tiempo, los que quieran convencerme 
de una idea de responsabilidad que en el fondo significa no confiar en la gente.
Prefiero mil veces que me defrauden otros a decepcionarme a mí misma.

Me gusta tener abiertas las puertas del corazón y partirme en dos, 
si fuese necesario, darle una parte de mi misma a quien pueda necesitarla.

Nunca podrán entenderlo si su nivel de compromiso es un discurso vacío, 
amparado en la doctrina de pensar mal por principio sobre las auténticas razones 
que mueven a los demás cuando nos miran a los ojos.

Cualquier amor es el amor y quiero sentirlo en el repique de mi sangre 
para no quedar a merced de los prácticos y sensatos, 
exigiendo avales 
antes de aceptar una causa o abrazar a un semejante.

Sé que sonríen con suficiencia, piensan que soy una ilusa:

Pero la auténtica verdad es que siento lástima por ellos
 y esa forma tan mezquina con que afrontan la vida.


De: "Sgroya's Paradise"     [http://sgroyaparadise.blogspot.com]

[Blog cerrado por la autora]

.

22 octubre 2010

Como mona con navaja...

1 Opiniones



Llegar a la instancia de defensa de una tesis implica no sólo que el trabajo ha sido lo suficientemente digno como para ser aprobado sino, fundamentalmente, que se cierra un penoso ciclo en el que uno, de una manera u otra, estuvo encadenado a ese proyecto durante, como mínimo, un par de años. Es lógico, entonces, que esa instancia se viva con cierto nerviosismo y que quienes han soportado esos años con nosotros quieran participar del momento.
Entonces, ahí estoy, iniciando mi presentación, recién enterada de que el tribunal que va a evaluarme es de lo más grosso que se ha podido conseguir. Tímidamente, empiezo a exponer. Noto que estoy mirando la pantalla como una oligofrénica mientras leo y mi cerebro me dice: 'Deberías estar mirando a la gente'. Bien, procedo a mirar a la gente. Sigo hablando. Noto sonrisas y gestos de asentimiento en los miembros del tribunal. Tomo un envión de confianza y me sumerjo en mi propio discurso.
En el fondo, H. cabecea. Pobrecito, fue arrastrado por mimadre a escuchar algo que no puede sino aburrirlo un poco. A su lado, mimadre escucha como si a ella realmente le importara. Sigo hablando. Deslizo, incluso, algún chiste que me hace parecer relajada y en pleno ejercicio de mis facultades mentales. Me siento en la cresta de la ola. En eso, suena un celular. Sin dejar de hablar, echo una mirada fija.fulminante hacia el lugar desde el que proviene el sonido: mimadre.
A ver: si estás en un aula en la que hay sólo diez personas y te suena el celular, una persona normal procede a apagarlo sin dilaciones. Cualquier cosa que esté sucediendo en el mundo exterior puede esperar cinco minutos. Pero mimadre no es de esa clase de gente: no contenta con haber generado una distracción imperdonable, ATIENDE el teléfono. Quiere balbucear, pero si yo -que sigo hablando- la escucho claramente, no puedo evitar pensar que todos los presentes participan de su conversación y han decidido ignorarla para no carnearla en público.
Ciertos testigos afirman que mi mirada les dio miedo, que pensaron que iba a amasijarla ahí nomás o que iba a echarla como hubiera hecho con cualquier alumno desubicado.
No sean débiles: cuando algún familiar quiera participar como público en alguna actividad de esta índole, recuerden este episodio y no teman decirle que no. Claro, como todo salió bien y fui cum laudeada y todo, mimadre negó la gravedad de su acción con una tenacidad que pone en jaque todo su aparato psíquico. Y el mío.

Piénsenlo bien: ahora que viene el día de la madre, eviten darle objetos que los pongan en peligro o en una situación potencial de homicidio agravado por el vínculo. Yo les avisé.

De: "Y así está la cosa"  http://usadasdecerca.blogspot.com/]


[imagen agregada, no aparece en el original]


.

Todo eso que no fue

0 Opiniones


Nunca te miré los pies.
Y habíamos hablado tanto sobre la importancia de las cosas importantes,
pero si me preguntaran cómo son tus pies, tendría que admitir que no lo sé.
Nunca te miré los pies.
Los tenías ahí, pegados al resto del cuerpo, pero no creí urgente detenerme
en uno, dos, cinco, diez dedos, arco y talón.
Tus pies estarían siempre pegados a tu cuerpo, pegados a mí.
Y entonces no tendría sentido mirarlos todavía.
¿Para qué detenerme en tus pies?
 Ese par de detalles regordetes que adornan el extremo sur de tu esencia.
Toda vos eras apremio de cintura, perfume, ojos, manos, voz.
Ya habría tiempo para los pies.
Qué pequeñez tan diminuta. Un sinsentido. El más enano de los pormenores.

Y ahora que se han ido, pegados al resto de tu cuerpo,
si alguien me preguntara cómo son tus pies, tendría que admitir que no lo sé.

Ya habría tiempo para los pies.


De: "Ser torta apesta"  [http://sertortaapesta.blogspot.com]


.

21 octubre 2010

Ctrl+Alt+Supr

0 Opiniones


Escribo bajo los efectos del insomnio y el silencio de mi mente
que aparenta todo menos estar quieta.
No dejo de pensar y no dejo de sentir
aunque tampoco sé con exactitud si estar en stand-by
es símbolo de la acumulación incontenible de sentimientos encontrados
y una ambivalencia continua.
¿Acaso la mente se asemeja al procesador de una computadora
que prefiere congelarse al recibir instrucciones simultáneas?
A veces quisiera resetear mi mente y comenzar de nuevo,
pero dentro de mí sé que el problema no es con el procesador...

Simplemente necesito actualizar mi software.

Loading... please wait.


De: "Ceteris Paribus"     [http://latinceterisparibus.blogspot.com/]


[imagen agregada, no aparece en el original]


.

20 octubre 2010

Sin Título IX

1 Opiniones



Duele demasiado, ¿sabías?
Tengo que dejar de confiar en las personas. 
Tengo que dejar de relacionarme con los demás. 
Así tal vez deje de sufrir. Tal vez.
No quiero hacer nada. Simplemente tirarme en la cama y no levantarme más.
Ni estudiar, ni leer, ni escuchar, ni hablar, nada...
No tengo ánimos para nada. 
No es que quiera morir. 
Es que no quiero despertar.


De: "~Be[lie]ve in [yourself]~"   [http://be-lie-ve-yourself.blogspot.com]


.

Sin Título VIII

0 Opiniones




Tuve un sueño espeluznante. Tanto, que lo sentí real.
Estaba en el acto del día del profesor en mi colegio 
[que cabe decir que fue el viernes recién pasado],
y era la animadora, al igual que lo hice en la vida real.
Estaba a un lado del escenario, mientras se desarrollaba un espectáculo 
cuando llega una compañera y me dice 'mira quien está ahí'.

Muevo mi cabeza, buscando a la otra persona, y estaba ahí. 
El profesor que empezó con mi trauma infanto-juvenil [?]. Lo ví! 
Vi su rostro, su mirada desafiante con su postura de brazos cruzados... 
me asuste
Quería salir corriendo.
Desesperación y miedo. Fue terrible.
Luego estaba en recreo, y me llaman por teléfono. 
Contesto un número desconocido. Quién es? preguntaba, 
y sólo escuchaba una respiración. Preguntaba una y mil veces.
'Te estoy mirando', me dijo... shock
Miré a mi alrededor, y estaba asomándose por la puerta del gimnasio.
Cuando lo vi, cerró la puerta.
Y me desperté.
Fue todo tan creíble... que aún me asusta.




De: "A little piece of heaven"  [http://mysecretcutting.blogspot.com]


.

Sin título VII

0 Opiniones


Estoy algo apurada y molesta a la vez con mi conección a internet...
más que nada, enojada con la lluvia que hace que se corte.

El viernes fui al médico,
pensé que las amenazas de mamá se iban a cumplir ese mismo día,
de que el médico iba a pesarme y todos esos análisis complicados...
Por suerte, por ahora nada.
Pero aquí comienza todo; fui a que me sacaran sangre.

( ¿Por qué no me sacaron toda la sangre de una vez y
terminaban con su trabajo en vez de dejarlo por la mitad? )

Bue, otra vez mi pesimismo? Que más da...

Cuando caí en la cuenta de que debía de arremangarme el brazo
para que las enfermeras cumplieran su trabajo, comenzé a preocuparme...
Mamá vería mis cortes! y no solo eso, si no que las enfermeras también...
Así pasó...
intenté que me sacaran la sangre del brazo izquierdo,
al menos es el más normalito,
pero la vieja gorda de la enfermera tuvo que decir "No, el otro"
Bajé la cabeza, no quería ver la expresión de todas ellas
y menos la de mi madre al ver semejante raya roja que cruzaba mi brazo.
Una linea muy larga, no es como los otros cortecitos en mis muñecas...

Ya sentía un calor flameante bailando por mis mejillas,
quería meterme a tierra.

Nadie dijo nada,
en cuanto salimos de la sala, comenzaron las preguntas
provenientes de mi madre.

Como tenía que ir a la escuela, porque no quise perderme la prueba de Biología,
me tomé un colectivo, llegaría tarde pero llegaría al fin
y me evitaría el cuestionario de mi madre...
Por supuesto que no podía faltar su "Después vamos a hablar"
o las amenazas de "vamos a hablar con papá".

Tipico.
De todas formas, era algo que quería evitar a toda costa.
En cuanto salí de la escuela, me fui por el camino largo,
acompañé a mis amigas a todos lados, un poco más
y las acompañaba a cada una a su casa.
Quería evitarme a toda costa esa charla con mis padres,
...

Se suponía que ellos ya lo sabían,
papá me había leido el blog en donde confesaba por primera vez
que me había cortado los brazos en la escuela...
(VIGILANTES!!!)

Ahora lo saben todo,
¿qué más quieren de mí?
¿Cuánto más quieren desnudarme?

Por ahora todo bien,
nada resultó a puros gritos o golpes como pensé que resultaria aquella charla,
o el resto de las charlas que tuvimos después...

Estos días comí y comí hasta ya no poder más.
Como me dijo papá: soy muy extremista, me voy de un extremo a otro,
primero no como,
y ahora como y como hasta querer vomitar o sentir que exploto.
Y ya le dije, (tuve que confesarle)
que solo lo hago para que ellos no se mueran de un infarto.
Todo este tiempo ellos estuvieron mal,
MAL con M mayúscula.
Presion alta, diabetes a punto de estallar y el corazón corriendo como caballo.
Y todo por mi comportamiento,
mamá ya se desmayó dos veces llorando,
y si no la sostengo podía golpearse contra el piso...
No quiero ninguna culpa encima mío,
no quiero ser una asesina,
no podría con eso.

Sigo viéndome gorda,
es más, estoy peor que antes,
ya no me veo los huesos de la cadera como tenía antes,
cuando no comía o vomitaba...
LCDSM    LPM    WTF?

En fin...
que más puedo hacer?
A veces pienso, (o mejor dicho, una vez pensé)
"porque no se acaba ya su vida y no tengo ya de que preocuparme"

Pero ya sé,
es un pensamiento completamente egoista
no tengo q pensar eso.



De:  "Don't let me die"   [http://no-me-dejes-morir.blogspot.com/]

.

19 octubre 2010

Sin título VI

0 Opiniones

Hace tiempo que ya capitulé: es imposible verte y no seguir queriéndote.
Queriendo una mirada tuya,
compartiendo una tontería que desemboque en una risa cómplice,
parando el mundo si tu codo roza apenas mi codo,
sentándome a tu lado, oliéndote...

Capitulé en negar lo que me importas,
y aunque al final de cada encuentro redescubra que nunca te podré besar con ternura,
persisto en creer en lo imposible:
y sueño con que una noche inesperada te despidas de mí con tres besos suaves,
ansiosos, en los labios.
Y sueño que yo no me quedo parada para responderte con el amor capitulado que te tengo.



Apenas un pequeño sueño, infinitamente hermoso.


De: "El nombre prohibido"  [http://elnombreprohibido.blogspot.com]


.

18 octubre 2010

Ironía

0 Opiniones


Érase una vez, un hombre y una mujer...
Él perfecto, ella ideal.
Él estaba solo, ella también...
Ambos querían cariño, y cada uno tenía mucho por entregar....
Él vio que, a sus ojos, ella era ideal ...
Ella descubrió que para su vida, él era perfecto...
Hablaban y se reconocían,
él reía y ella soñaba;
ella lo miraba y él temblaba...
de ese modo, iban juntos:
él, buscando el mejor momento para declararle su sentir,
ella, preparando las palabras y la situación para hablarle de su amor...
y como necesitaban que ese momento fuera perfecto, ideal,
avanzaban por la vida esperando lo que nunca iba a llegar ...

Los ideales, solo sueños son
y la perfección, funciona solo como el más imposible de los anhelos.


De: "Palabras sobre Palabras"     [http://deletrasydemas.blogspot.com/]

Nota: Blog abandonado.


.

17 octubre 2010

Sobrevivo?

1 Opiniones


Grito en silencio eso que me aqueja y pretendo ser escuchada.
Grito a viva voz eso que me aqueja y no logro ser escuchada.
Sigo en rutina. Querer más de esta vida.
Dormir sin alcanzar el sueño.
Despertar buscando el nuevo día...lo nuevo de este día.
Que cada momento no sea otro más que queda extraviado
encontrándose muerto antes de tiempo.
Buscando balance en la cuerda floja que cruje en cada paso,
mientras me lanzan objetos para maniobrar
y hacer malabarismos en este intento por llegar al otro lado,
ese otro lado que se vende como "lo mejor".

Anda el Yo enlutado...este agotamiento me vomita.
Lo que la garganta oculta es vociferado en el mirar,
en la humedad de estos ojos que me mece hasta quedar dormida.
Una sonrisa que no brilla,
un cuerpo que consume sus fuerzas hasta devorarse en sí.

¡No Más!

-Acaso no escuchan?-

Sobrevivir no es suficiente.

De:  "Aglaia"  [http://redescubrirdeaglaia.blogspot.com/]


.

16 octubre 2010

También

0 Opiniones


A veces
nado en un mar rojo
que sólo veo yo
Un mar de tiempo muerto
que me da miedo
y me envuelve
cuando menos lo espero
A veces
dejo de ser yo
para ser nada
una nada roja fría y extraña
que se vuelve densa y única
y nunca avisa

Que me borra las flores del camisón
y me separa de mis manos

Y no puedo hacer nada
más que esperar
que la próxima vez
también me ayudes a salir de él
y lo pintes de azul...


De: "A media luz tu y yo"  [http://amedia-luz.blogspot.com]

13 octubre 2010

Ni siquiera sé tu nombre...

0 Opiniones

Hace 17 años, dos mujeres esperaban dar a luz, las dos lo hicieron,
una lo perdió. Yo nací, el murió.
Su mamá enloqueció y me culpó.
Yo había succionado el alma del bebé, gritó en su momento,
yo había vivido a costa de su hijo.
Me había alimentado de su placenta por medio de magia negra,
hasta dejarlo débil y enfermizo.
Y ella en su locura,
aseguraba que en mi inconsciencia yo me regocijaba del placer de lo vivido.
Un solo hombre había fecundado a ambas,  el mismo que creyó la historia
y me repudió por mi cobardía cometida a los tres meses de nacida.
Yo era ya para entonces una asesina.
No hubo explicación que los sacase de su razonamiento,
yo había cometido asesinato involuntario, silencioso y corrosivo,
yo había asesinado a mi hermanito
y no el que hubiese nacido mucho antes de lo previsto.

Yo sólo quiero que sepas que en ningún momento quise quitarte la vida,
tu mama mintió por alguna razón desconocida, yo quería conocerte,
yo quería tenerte y entérate desde ahora que aunque nos conozcamos a destiempo,
yo siempre voy a quererte.
Feliz Cumpleaños diecisiete.

De: "Mi mente está igual de enmarañada que mi cabello"  [http://nehuatl.wordpress.com]

Nota: Blog abandonado.


.

09 octubre 2010

Mujeres que gritan

0 Opiniones


El aborto es la burla
del gobierno a las mujeres,
nos educan para procrear
y después irónicos nos preguntan:
¿Cómo lo mantendrás?

Nueve meses con nuestro hijo dentro:
en el autobús nos siguen mirando feo,
en la escuela susurran a nuestras espaldas,
en nuestras familias nos maltratan,
somos la escoria que salió embarazada,
la del domingo siete en un miércoles.

Nos violan, nos ultrajan, nos venden,
valemos para ellos “Tres puercos”.
Nuestra sangre sigue corriendo,
nuestras piernas siguen abiertas:
¿Por qué antes de criticarnos,
No nos enseñas como cerrarlas?

Lloramos al cuadrado,
perdemos a lo que más queremos
porque tú sigues apuntándonos con tu dedo.
¿Sabes lo difícil que es amamantar
a quien no alcanzo ni dos kilos en un hospital
o que la partera se negó a tratar?

Déjanos ser madres solteras
sin obligar a nuestros hijos
a tener solo un apellido,
sin obligar a nuestros hijos
suplicar por una pensión alimenticia,
el hombre no tiene ninguna obligación,
porque para empezar
el hombre ni siquiera existió.

Somos mujeres y si,
puede que hayamos cometido un error
pero también puede
que no hayan tomado en cuenta nuestra opinión.
¿Por qué condenar a quien sufrió
y no a quien cometió la acción?

No queremos la pastilla,
no queremos laboratorios clandestinos…
¡Queremos amor!
¡Queremos educación!
¡Nos enamoramos y se nos otorgo!
¡Nos violaron y se nos recompenso!
Ese es nuestro pequeño.

No queremos ser vendidas,
no queremos ser mantenidas,
no queremos ser árabes para ser ultrajadas
o sauditas para ser ignoradas,
ni mexicanas para ser escopetas en una esquina.
No queremos morirnos de hambre
por ser viudas
ni vestirnos de hombre y ser asesinadas.

¡Basta, de soportar el libido de un viejo decrepito!
¡Basta de que el sacerdote, el tío y el compadre nos levanten la falda!
¡Basta de llamarnos: “zorras, putas, rameras, cualquiera”!
¡Basta de ser solo un par de piernas largas!
¡Basta no somos tu burla!


De: "Cabello largo, ideas cortas"  [http://cabellolargoideascortas.blogspot.com/]
.
Nota: Blog abandonado. Itzia nunca volvió, después del nacimiento de su hijo.
La he buscado por la web, con todos los nick que le conocí, pero no logro encontrarla.
La imagen es la de su perfil.

07 octubre 2010

Incendio

0 Opiniones








Quemaré cuanto sea necesario
Quemaré las risas y los llantos que hemos dejado
Quemaré la angustia que hemos guardado
Quemaré cartas, la música y los cantos callados
Quemaré cada regalo
Quemaré palabras y abrazos
Quemaré miradas y palabras
Quemaré tus ojos, tus labios y tu rostro
Quemaré conversaciones
Quemaré lugares
Quemaré los pensamientos que tanto daño han dejado
Quemaré tu vos, tu olor y sabor
Quemaré tu cuerpo y nuestros sentimientos
Quemaré tu recuerdo y cada paso que hemos dado
Quemaré cada momento que hemos pasado
Quemaré el silencio que tanto compartimos
Quemaré tu nombre y con él mi nombre, pues son sólo uno
Quemaré cuanto sea necesario, para que la partida no duela tanto
Mas cada ceniza guardaré, para cuando lista estés comencemos otra vez,
una nueva etapa, un nuevo capítulo con un nuevo acontecer,
pero no te quiero perder y contra eso pelearé.

[UNA CONCLUSIÓN: ]




De: "Te regalo un poco de mí"    [http://teregalounpocodemi.blogspot.com/]


Nota: Blog abandonado.


.